“Mijn vrouw, mijn kinderen en kleinkinderen zijn de beste motivatie”

Een paar flinke longontstekingen. Een discussie met zijn huisarts over zijn rookgedrag. In 2004 werd het Wim Pijnacker duidelijk dat hij COPD had. Twee jaar later ging het roer om. “Mijn gezondheid is mijn eigen verantwoordelijk, daarin moet je investeren en zelf de regie pakken.”

“Mijn vrouw en ik zeiden een paar jaar geleden tegen elkaar dat we nog eens met onze camper naar Noorwegen wilden. Doordat ik daarna zo ben gaan kwakkelen met mijn gezondheid wist ik niet zeker of dat er nog in zat. Toch zijn we deze zomer vier weken in Noorwegen geweest en kon ik me uitstekend redden zonder extra medicijnen.”

De knop om

“De diagnose COPD was een bevestiging van iets dat ik zelf al wist, namelijk dat ik door te roken niet gezond bezig was. Alleen dat ontkende ik”, vertelt de 67-jarige Wim. “Uiteindelijk zei mijn huisarts: meneer Pijnacker, dit gaat zo niet langer. Ik ga u doorverwijzen naar de longarts.”

“De longarts schreef me medicatie voor. Maar ik kreeg ook te horen dat ik mijn levensstijl aan moest passen, anders konden ze niets voor me betekenen. Zo ontstond er een soort onderhandeling tussen mij en de longarts. In 2006 legde hij me een keuze voor: ik kon doorgaan met roken, maar zou daarmee in feite uitbehandeld zijn, of ik kon stoppen met roken en mocht deelnemen aan een revalidatieprogramma. Toen is bij mij de knop omgegaan.”

Wim startte met het programma en merkte snel effect van de revalidatie: zijn gezondheid ging vooruit en zijn conditie verbeterde. Zijn fiets, die daarvoor ongebruikt in de schuur stond, werd er weer bij gepakt. “Op aanraden van mijn fysiotherapeut keek ik wat ik naast onze tweewekelijkse trainingen zelf aan beweging kon doen. Ik kocht een tweedehands fiets met trapondersteuning en toen dat goed beviel kocht ik uiteindelijk zelfs een nieuw exemplaar. Ik merkte wat een positief effect fietsen heeft op mijn gezondheid.”

52 kilometer fietsen

In 2010 liep het revalidatieprogramma van Wim af. Maar hij wilde verder, en stelde zichzelf twee concrete gezondheidsdoelen: 25 kilometer kunnen fietsen en gemakkelijker zijn taken in het huishouden kunnen doen. “Beide doelen heb ik gehaald. Om de drie maanden word ik bij de fysiotherapie getest. Soms zet ik lichamelijk een kleine stap achteruit, maar over het algemeen hou ik de boel goed op peil. Dat geeft me moed om door te gaan. Sterker nog: gisteren heb ik 52 kilometer gefietst!”

Met een saturatiemeter houdt Wim af en toe bij of hij zich niet te veel inspant en benauwd wordt tijdens het fietsen. “De verleiding is soms groot om toch nog even door te trappen, maar ik moet mezelf in de gaten houden. Met zo’n meter gaat dat prima.”

Terugslag

Natuurlijk gaat het hem niet altijd gemakkelijk af. Af en toe heeft Wim een lichamelijke terugslag. “Vorig jaar lag ik twee keer een periode in het ziekenhuis met luchtwegklachten en bijkomende problematiek met mijn prostaat. Maar ik kom er iedere keer weer goed bovenop. Mijn longarts zei onlangs nog dat hij niet had verwacht dat ik zo ver zou komen.”

Zijn longarts is zijn vaste aanspreekpunt. Tussen de afspraken door houdt Wim een briefje bij met informatie over hoe hij zich voelt, hoe het gaat met de medicatie en met mogelijke vragen die hij heeft. “Ik weet wat ik wil bespreken als ik bij hem op consult kom.”

Doorgaan en doorzetten

“Mijn omgeving motiveert me en dat is goed, maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Ik probeer mijn basisconditie op peil te houden. Ik zeg niet tegen mijn fysiotherapeut: verzin jij het maar. We bespreken samen hoe ik aan mijn gezondheid kan werken en hoe hij mij daarbij kan begeleiden.”

Het is een kwestie van doorgaan en doorzetten, zegt Wim. “Ik ben al 43 jaar getrouwd, heb drie kinderen en vijf kleinkinderen. Mijn vrouw, mijn kinderen en kleinkinderen zijn de beste motivatie: voor hen wil ik nog wel een tijdje in de buurt blijven.”