“Mijn werk is mijn stok achter de deur”

Mike de Wit is 53 jaar oud en woont samen met zijn vrouw en twee dochters in Hilversum. Hij werkt al meer dan vijfentwintig jaar als buschauffeur in het openbaar vervoer. “Mijn werk is nu nog prima te combineren met mijn diabetes. Er zijn weleens lastige momenten, maar het valt er goed in te passen.”

“Ik voelde me vaak beroerd, was altijd erg moe en zweette veel. Maar ik had ook twee jonge kinderen, sliep weinig, en werkte daarnaast onregelmatig. Ik zocht destijds nog weinig achter mijn klachten”, vertelt Mike. Uiteindelijk gaat hij toch eens langs de huisarts. Daar wordt direct de diagnose diabetes gesteld. “Opgelucht is een groot woord, maar ik was toch blij dat ik mijn symptomen eindelijk een plaatsje kon geven.” Mike krijgt direct medicatie om uit te proberen hoe zijn lichaam daarop reageert. “Ik besefte op dat moment eigenlijk helemaal nog niet hoe ernstig diabetes is of kan zijn.”

Mike realiseert zich ook dat zijn kennis over deze chronische ziekte beperkt is. “Mijn huisarts stimuleerde me ook niet, hij gaf me weinig handvaten.” De Hilversummer besluit het heft in eigen hand te nemen en zich te gaan verdiepen in diabetes. “Ik wilde beter weten wat mijn ziekte inhield, wat mogelijke behandelingen zijn en hoe onderzoeken in hun werk gaan. Een bevriende huisarts wist me meer te vertellen en gaf me brochures mee. Daarmee ben ik uiteindelijk weer naar mijn eigen huisarts gegaan: zo kan het dus ook.”

Mike gaat daarnaast zelf op internet op onderzoek uit, naar informatie over zijn aandoening en naar mensen met soortgelijke ervaringen. “Ik heb online lotgenoten gezocht, en gevonden.”

Continu glucose meten

Mike heeft zijn diabetes inmiddels goed onder controle. Dat moet ook, want hij werkt als buschauffeur in het openbaar vervoer. “Ik gebruik het Freestyle Libre systeem: dat is een apparaatje waarmee continu mijn bloedsuikerspiegel gemeten wordt. De sensor zit op mijn bovenarm geplakt, met een kort naaldje onder de huid. Met de bijhorende scanner kan ik op ieder moment – dus ook tijdens het rijden op de bus – binnen een paar tellen controleren wat mijn waardes zijn. Dat kan ook met een app op m’n smartphone. Maar dan niet tijdens het rijden hoor! Ook in het spuiten van insuline ben ik heel behendig geworden: als ik het achter het stuur doe als de bus stilstaat, dan hebben de passagiers het niet eens door.”

Ondanks dat hij zijn ziekte goed onder controle heeft, weet Mike ook dat er iets moet veranderen bij hem. “Ik sport nog steeds te weinig, weeg te veel en eet nog steeds niet gezond genoeg.” Maar veranderingen zijn lastig en jezelf motiveren om het roer om te gooien ook. “Ik heb een tijd heel fanatiek gesport, maar door mijn onregelmatige werktijden is het lastig om een routine in te krijgen. Groepslessen worden vaak gegeven op momenten dat ik juist aan het werk ben en ik vind het saai om in mijn eentje te sporten.”

Letten op zijn voeding gaat met vlagen beter en dan weer slechter, vertelt Mike. “Ik weet zo goed hoe het anders moet, maar het praktisch toepassen daarvan kost me moeite. Ik moet de banden weer aan gaan trekken, weer even strak in het gareel. Als je eenmaal begint, dan gaat het vanzelf makkelijker.”

“De weegschaal en ik zijn geen vrienden”, grapt Mike. “Ik weet dat ik te zwaar ben, er moet zeker tien kilo vanaf.” Aan een verwijzing naar de diëtist heeft Mike weinig, denkt hij zelf. “Ik weet immers wel hoe het moet, aan kennis geen gebrek, maar juist wel aan motivatie. Ik vind het ook belangrijk om het zelf te doen. Ik hoor anderen weleens zeggen: mijn zorgverlener helpt me niet genoeg. Je bent zelf verantwoordelijkheid voor jouw lijf en gezondheid.”

Werk en gezin als stok achter de deur

Mike voelt zich niet beperkt door zijn ziekte, althans, zolang hij met zijn diabetes de bus kan blijven rijden. “Ik moet wel zodanig aan mezelf werken, dat ik genoeg energie hou en fit genoeg blijf voor mijn werk. Ik hou mijn bloedwaardes goed in de gaten. Mijn werk is een belangrijke stok achter de deur, ik doe het al 25 jaar. Ik wil mijn gezondheid optimaliseren om dit werk te kunnen blijven doen.”

Mike’s gezin, zijn vrouw en twee dochters, zijn voor hem ook een goede motivatie, vertelt hij. “Ik wil hen totaal niet tot last zijn of zorg nodig hebben. Zij hoeven zich niet aan mij aan te passen, ik kan alles zelf doen, maar dat wil ik ook graag zo houden.” Het lijkt Mike wel een goed idee om als gezin het afvallen op te pakken. “Ik kook bijna altijd thuis, dus het zou wel schelen als zij met mij mee zouden doen met gezond eten. Dan is het ook makkelijker vol te houden.”

Kom Verder

“Ik zeg altijd: ik heb geen zin, ik heb geen tijd. Dat moet gaan veranderen. Ik denk dat Kom Verder me daarbij kan helpen. Door het horen, lezen en zien van de verhalen van anderen wordt je vanzelf geïnspireerd. Zelfs al hebben we allemaal andere aandoeningen, leefstijlen en verhalen: het geeft je toch nieuwe inzichten. Je kunt je vinger er niet altijd op leggen wat het is geweest, maar je bent ineens gemotiveerd om het anders te gaan doen.”